Blog prowadzony przez pracowników Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach

Głównego bohatera poznajemy w bardzo ważnej chwili. Właśnie jest najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Został ojcem... a chwilę później wdowcem... a na dodatek ludzie wokół niego zaczynają umierać. Czyżby Charlie przynosił pecha? A może po prostu stał się śmiercią? Byłaby to wielka zmiana. Przemiana z samca beta w wielką Śmierć. Takie rzeczy normalnie nie mają prawa się dziać. Na szczęście Christopher Moore nie wie, czym jest normalność, że pewnych wątków nie powinno się łączyć. Brudna robota to swoisty mariaż radości, smutku i sporej dawki czarnego humoru.

Narracyjne kompletne szaleństwo. Szkoda tylko, że pomimo świetnych pomysłów nie udało mi się mocniej wgryźć w przedstawiony świat. Może to zbytnia fragmentaryczność rozdziałów przeszkodziła, a może zbyt nierówny upływ czasu? Ciężko stwierdzić. Chyba wolę ŚMIERĆ w wykonaniu Pratchetta. Nie zmienia to faktu, że ta powieść to dosyć ciekawy pomysł na przybliżenie tematu śmierci i przemijania. W końcu wszystkich nas czeka

Recenzja pierwotnie ukazała się na salomonik.eu